|
1. 'Als auteur werkt u tegen een
krantenwijktarief. Wat beweegt u dat vol te houden?'
Er zijn veel dingen die mensen bewegen een inspanning te verrichten. Geld is
er een van.
Laatst las ik in de krant: de politiek moet niet steeds halsstarrig proberen
de mensen rijker te maken, maar gelukkiger. Ja, dat bestaat ook nog:
geluk. Blijf ik doorgaan met schrijven omdat ik er gelukkiger van word? Als
je mijn gezicht zou zien en mijn humeur zou meemaken tijdens het schrijfproces,
zou je dat niet zeggen. Maar toch. Voor mij is schrijven de uitdaging om het
onmogelijke te verrichten: een leeg papier vullen met een consistent verhaal.
Daar is geen moed voor nodig, maar overmoed, die ten val komt. Maar als het
dan toch lukt, ja, dan ben je gelukkig.
Gehoor geven aan een soort drang om te scheppen zou ook een motief zijn. Maar
Ik zie het schrijven niet als scheppen, maar meer als zoeken en vinden. Je
hebt de poppetjes – vrij willekeurig – in de kamer gezet, maar wat doen ze nu
met elkaar? Je kunt ze alles met elkaar laten doen: moorden, vrijen, praten.
Nee, dat is niet waar, zonder dat je het weet of bedoeld hebt, zit in die
opstelling een innerlijke logica ingebouwd die gevonden moet worden. Zoeken
moet je, als een rat in een doolhof om uiteindelijk bij toeval, ja alleen bij
toeval, het goede handeltje in te drukken waarop er ergens een korreltje
lekkers te voorschijn springt. Als dat gebeurt roep ik: “Eureka”. Ineens weet
ik wat die poppetjes in die kamer moeten doen. Er valt niet aan te tornen. Zo
en niet anders moet het. Dat is geluk. Ja, daar doe ik het voor. Of laat ik
zeggen: daarvoor ook.
2. 'Wat doet u in dagelijks leven?'
Ik ben met pensioen. Ik heb altijd parttime gewerkt en parttime geschreven.
De laatste helft van mijn werkjaren was ik als psychiater-psychotherapeut
verbonden aan een RIAGG in Amsterdam.
3. 'Waar zit em nu precies de spanning in
van uw laatste boek?'
Voor mij zelf is het spannende het verhaal rond te krijgen (liefst ook nog
goed en pakkend geschreven). Voor de lezer is, hoop ik, het spannende in mijn
thrillerboeken dat ik hem meevoer de tunnelvisie in. Tunnelvisie, dat is niet
alleen met oogkleppen op kijken; er hoort ook de overtuiging bij dat wat je
ziet het enige is wat er te zien is en dat het alleen maar zo in mekaar kan
zitten als jij dat denkt. Het is dus ook gebrek aan voorstellingsvermogen. En
dan sta je een paar hoofdstukken later op je verkeerde been en wordt je
pootje gelicht.
4. 'Heeft u ook nog een boodschap verwerkt
met uw laatste boek.'
Voor zover ik een boodschap heb dan is die al in het vorige punt verwoord. Ik
kan niet tegen mensen die zonder van de hoed en de rand te weten toch de
heilige overtuiging hebben dat hun mening over iets de enig juiste is. Of die
mening nou op het gebied van de religie, de politiek, de wetenschap ligt of
het persoonlijke ligt.
5. 'Wat vond u de meest onterechte
positieve kritiek op uw boek?'
Ik vraag me wel eens af wat iemand nou precies bedoelt als hij mijn boek
gelezen heeft en dan zegt: Wat goed! Hoe krijg je het voor mekaar
zoveel bladzijden te vullen?
6. 'En wat heeft u het meest pijnlijk
geraakt in de reacties of de recensies?'
Het ergste is als je helemaal geen serieuze reactie krijgt. Zover heb ik het
nog steeds niet gebracht.
Hilbert Kuik - Ontvreemd (Uitgeverij
Signature)
|